Onderstaande is geen pleidooi om een verzekering voor je huisdier af te sluiten, ik heb voor mijn dieren ook geen verzekering (wel een spaarpotje natuurlijk). Onderstaande is een verhaal om duidelijk te maken dat binnen no-time de kosten heel hoog op kunnen lopen. En met heel hoog bedoel ik ook heel hoog. 

En dat het iedereen kan overkomen, met iedere hond, jong of oud. Ik hoop dat mensen hierdoor bewuster kunnen kiezen voor wel of geen verzekering.

Als je ervoor kiest om je hond (of ander dier) niet te verzekeren, zorg dan voor een dik spaarpotje (en 5000 euro is tegenwoordig géén dik spaarpotje) of bedenk dat je dan je hond niet altijd zult kunnen helpen en je dan een andere keuze moet maken.

Maar ook al kies je voor een verzekering, realiseer je dan dat ook die verzekering niet alle kosten dekt, en dsat er vaak een maximum zit aan de te vergoeden kosten, en dat dat sneller bereikt kan zijn dan je hoopt (en dat er dus naast een verzekering ook nog een potje nodig kan zijn)

Om inzicht te geven in hoe snel en hoe extreem de rekening op kan lopen doe ik hieronder het verhaal van Yara, een gezonde bijna 3-jarige Dalmatische hond die voor de beruchte datum van 13 april nog nooit ziek was geweest (op een x in een schelp trappen op het strand na dan).

.......de diergeneeskunde doet niet veel meer onder voor de humane geneeskunde en het gevolg daarvan is dat ook de kosten elkaar steeds minder gaan ontlopen.....

Er zit natuurlijk wel verschil in de kosten die je maakt in een gewone dierenkliniek, een tweedelijns kliniek en een zogenaamd dierenziekenhuis waar echt 24 uur per dag specialistische zorg aanwezig is door een dierenarts en paraveterinair. En soms heb je pech en moet je naar zo'n dierenziekenhuis.........

Het verhaal van Yara begint op de avond van 11 april:  Yara en ik zijn naar jachttraining geweest en de ochtend van 12 april was Yara iets rustiger dan normaal, maar ja, de dag ervoor training gehad en ik had vakantie waardoor ze de hele dag lekker bezig was geweest, niet iets om je zorgen over te maken. Gewoon een hondje dat lekker hard gewerkt heeft en daardoor iets minder explosief als normaal.

Alleen in de avond at ze wel, maar wel een beetje met lange tanden en toen ging er al een klein alarmbelletje af. En ze was nog rustiger dan in de ochtend en dat is natuurlijk niet normaal.

De volgende morgen gelijk een thermometer erin: 40,5 °C oftewel een ritje naar de dierenkliniek, met het vermoeden van een gesloten baarmoederontsteking, aangezien ze net daarvoor loops was geweest.

Aangezien ze behoorlijk ziek was heeft ze Cerenia en Metacam gehad tegen de misselijkheid en pijn. Verder foto's gemaakt, hier was niks echt geks op te zien, maar het op de een of andere manier gaven ze ook geen vertrouwen dat er niks aan de hand was. Daarom in overleg met de dierenkliniek gelijk een afspraak gemaakt met het dierenziekenhuis in Barendrecht.

Daar een volledige echo van haar hele buik gedaan, waar niks geks op te zien was: ook een volledig mooie kleine baarmoeder, het enige afwijkende was het blaasgruis (maar ja Yara is een HUA, dus deze afwijking is “normaal”).

Toch maar een uitgebreid bloedonderzoek gedaan, en ook hier alles goed, op één ding na: ze had zo goed als geen witte bloedcellen meer wat duidde op een fikse ontsteking ergens in haar lijf..….maar waar?

Door het blaasgruis toch maar besloten om ondanks het feit dat het een Dalmatiër is de blaas aan te prikken voor urine-onderzoek, en daar leek het toch wel echt op een blaasontsteking.

Naar huis met een antibiotica kuur (en geen Metacam meer ivm de nieren) en het advies om haar goed in de gaten te houden want ze moest nu wel snel op gaan knappen anders moesten we weer contact opnemen.

Maar ze knapte echt helemaal niks op en de dag  erna (14 april) hadden we dus weer contact met het dierenziekenhuis.

De enige optie die overbleef was opname in het dierenziekenhuis voor het toedienen van vocht en de antibiotica via een infuus en aangezien ik het echt niet vertrouwde heb ik haar weggebracht. De hoop was dat ze snel weer thuis zou zijn, het zou echter heel anders lopen.

15 april: Yara heeft geen koorts meer maar is nog wel erg ziek en misselijk (ze kwijlt) en ligt nog aan het infuus.

Haar urine is veel te geel. Het bloedonderzoek qua nierwaardes was normaal maar opeens wel afwijkende leverwaardes (bilirubine): er wordt opnieuw een echo gemaakt en voor de zekerheid werd er ook getest op de ziekte van Weil (leptospirose), dit is echter negatief: ze had geen ziekte van Weil.

De verdenking verschoof langzaam van blaasontsteking naar misschien weleen lever/galontsteking (cholangiohepatitis), ook leek het op de echo alsof ze wat verdikte galgangen en een verdikte galblaas had. 

En ze had opeens ook ongelijke en verwijde pupillen (anisocorie/syndroom van Horner) wat zou kunnen duiden op hersenproblemen, aangezien ze ook raar/beetje zwalkend liep. Deze hersenproblemen zouden veroorzaakt kunnen worden door het leverprobleem.

Een leverbiopt nemen was echter geen optie want haar bloedplaatjes waren te laag en dus de bloedstolling  niet voldoende. Een biopt van de gal had ook geen zin omdat ze al AB kreeg, dus een negatieve uitslag zou niks zeggen. Maar de AB werd verhoogd naar 3x daags en de andere medicatie werd nu ook gericht op een galblaasontsteking.

Maar het bleef raar en vaag....wat had Yara?

Zondag 16 april: ze at nog niet en met dwangvoederen kwam haar eten er weer uit. Opnieuw een echo en haar darmmotileit was onvoldoende: ook hiervoor kreeg ze vanaf dat moment medicatie. Echter ze had ook een klein beetje vrij vocht in haar buikholte, te weinig om aan te prikken om te kijken wat voor vocht het was: buikvliesontsteking of een lekkage door het lage eiwitgehalte in haar bloed wat ze ondertussen ook had gekregen.

En toen werd het maandag 17 april en viel opeens op dat ze een bolle buik had. En dat deze buik heel snel steeds dikker aan het worden was:opnieuw een echo om het nu wel aan te prikken en om ook weer naar haar darmen te kijken want al het voedsel kwam er nog steeds uit.: Conclusie na onderzoek van het buikvocht: zware buikvliesontsteking, maar waarom? Dat was nog steeds niet duidelijk en hoe kom je daarachter: enige optie was openmaken en kijken wat er daarbinnen aan de hand is.

Eerst nog een borstfoto, want ze was wat kortademig (door al het vocht maar als het door iets anders was wil je dat wel weten vóór de operatie)

En toen ze openging, kwam er bijna 6 liter vocht uit haar buik....en bleek dat er drie ulcers (zweren) in haar darmen zaten, en dat er door haar hele darmkanaal ontstoken plekken zaten. 

De chirurg heeft het stuk darm met de drie ulcers verwijderd en de rest van de aangetaste plekken afgedekt. Verder haar buik helemaal gespoeld om zoveel mogelijk bacteriën uit haar buikholte te verwijderen. Daarna is er een blaaskatheter en buikkatheter (zodat de vochtproductie gemonitord kon worden) aangelegd.

Maar nog steeds geen oorzaak, wel megaveel energie en eiwit verloren...... Ze hing op dat moment echt aan een zijden draadje en het kon alle kanten op: de hoop was dat ze op zou gaan knappen maar aangezien er geen oorzaak bekend was, konden er natuurlijk ook nieuwe plekken ontstaan. De eerste vijf dagen zouden cruciaal worden, het was een hele zware operatie geweest en ze had echt 24/7 zorg continu zorg nodig. 

De kansen op overleven waren niet heel hoog....maar Yara was sterk en vocht heel hard dus we gingen ervoor! Die nacht dronk ze gelukkig zelf alweer wat. 

Yara net na de operatie van 17 april:

De dag na de operatie (18 april) leek het of Yara langzaam opknapte. De morgen na de operatie kon ze na een beetje hulp zelf al een stukje lopen.

Ze leek wat fitter en het leek heel heel langzaam de goede kant op te gaan, alleen haar eiwitgehalte (albumine) in het bloed was gehalveerd (12 ipv 23-40. Op 13 april was het nog 30) en dat moest echt omhoog.

Wel waren de witte bloedcellen in haar bloed al iets aan het stijgen en was haar kaliumgehalte weer normaal.

Ook de bloeddruk was weer stabiel en de uitslag van de urinekweek (die was ingezet op de eerste dag toen ze nog verdacht was van alleen een blaasontsteking) was er ook: negatief, alleen stoppen met de antibiotica die ze daarvoor kreeg was te risicovol nu. Ze kreeg dus twee soorten antibiotica want in verband met de andere ellende kreeg ze ook enrofloxacine.

In verband met het lage albuminegehalte was er één optie: humaan albumine toedienen. Ze had dat echt nodig dus ze kreeg er een infuus bij: met menselijk albumine

Haar darmen lagen wel nog steeds stil en eten ze wilde niet, uit de buikdrain kwam ook nog steeds heel veel vies vocht. 

(en aangezien het hier ook over de kosten gaat, op dit moment had de opname met de operatie en alle onderzoeken/medicatie etc zo'n 5500 euro gekost)

19 april is Yara van de "IC" geegaan omdat het op het eerste gezicht best redelijk met haar gaat.

Ze at  nog steeds niet en haar  darmen lagen nog steeds stil, om die reden werd er vaak een rondje met haar gelopen. Het albumine gehalte was al wat gestegen na het infuus van gisteren (van 12 naar 17) en die dag is er een tweede fles albumine gegeven en daarna was het 18.

Haar overige bloedwaardes gingen ook vooruit, op de rode bloedcellen na, en dat moest toch wel een keer gaan stoppen anders had ze naast de albumine ook nog gewoon bloed nodig.

Alleen, de buikdrain bleef maar vies vocht geven en dat was toch wel heel zorgelijk want waar kwam dat vandaan?: nieuwe ulcers/lekkage ergens?? We moesten rekening gaan houden met het ergste......

Op donderdagmorgen 20 april kregen we nog een licht positief berichtje: het leek alsof ze wat interesse had in de eieren die de para-veterinair heel lief voor haar had gekookt, en ook de dwangvoeding was erin gebleven. Maar dat buikvocht bleef maar troebel...........en dat werd verder onderzocht en die middag om 16.00 uur kwam de uitslag......

.....vol met galvloeistof (bilirubine) en dus heel slecht nieuws: er zat ergens nog een lek in haar darmen.....

Er waren 2 opties: of het hield hier op of we gingen met spoed voor een tweede operatie (en de specialist chirurgie had ruimte om haar direct te opereren). Maar onze kleine vechter gaf nog niet op dus wij ook niet: Yara ging open en wij gingen zo snel als we konden naar haar toe.

Ze was hopelijk in de afgelopen dagen genoeg aangesterkt om deze tweede operatie aan te kunnen.

Aangekomen bij de kliniek werden we direct apart genomen: ze waren nog bezig en maar Yara had het heel moeilijk tijdens de operatie en de raakte af en toe in shock/bloeddruk viel weg.

Net voor de operatie begon was door herhaaldelijk aandringen vanuit het dierenziekenhuis de uitslag van de pathologie bekend: er waren geen tumoren of andere gekke dingen in haar darm gevonden maar de wondranden van de eerste operatie waren microscopisch (dus niet met blote oog te zien) ook aangetast en om die reden hadden de hechtingen van de eerste operatie niet gehouden: de darmwand was gewoon te zwak voor hechtingen geweest op het moment van de eerste operatie.. Daardoor was er nu veel gal in haar buikholte terechtgekomen.

Aan beide kanten moest er weer darm verwijderd worden en het is opnieuw gehecht (wat betekende dat de klep tussen de dunne en dikke darm ook verwijderd werd). De overige slechte plekken waren niet meer te vinden en ook geen nieuwe plekken gelukkig. Verder hadden ze haar natuurlijk weer gespoeld (met zes liter spoelvloeistof). Ook voelde de darm veel beter aan dan tijdens de eerste operatie ondanks de slechte algehele toestand van Yara zelf (wat al knap is, want als darm moeten genezen in een buikvliesontsteking is best lastig).

De komende 5 dagen na deze operatie waren opnieuw cruciaal: is ze nog sterk genoeg om haar darmen nog op gang te krijgen en zou het nu eindelijk wel voldoende gaan genezen?

Maar ons kleine wondermeisje was er nog, ze had nog een kans, ook al was de prognose niet heel gunstig als je zoveel bilirubine in je buik hebt gehad!

Yara na de tweede operatie (dat opgeblazen ding met de slangen is de warmtedeken met warme lucht, in haar linker achterpoot zie je nog de arteriële lijn zitten waarmee ze haar bloed gemoniterd hadden tijdens de operatie (waarvan het zetten maandag niet lukte omdat ze daar te slecht voor was, dit was voor deze operatie wel gelukt (ze was dus eigenlijk door alle zorgen/medicatie/albumine in een betere conditie de tweede operatie ingegaan):

In de avond van 23 april is de drain verwijderd  en in de ochtend van 24 april het infuus omdat deze niet meer goed zat.

Van alle toeters en bellen was toen alleen de neussonde nog over. Alle medicatie kon vanaf die dag oraal, wat ook een groot verschil maakt in de kosten (medicatie via een infuus is echt heel duur!)

Ook is er die dag weer een echo gemaakt om te kijken hoe het nu met het vocht in haar buik stond aangezien de drain verwijderd was. En ook de darmmotiliteit moest gemonitord worden aangezien ze nog steeds alleen maar wat kipstaafjes wilde eten.

Qua bloedbeeld was er eindelijk een lichte stijging in haar hematocriet/rode bloedcellen.

Er wordt langzaam gedacht aan ontslag uit het ziekenhuis

in de hoop dat ze thuis beter zal eten.

En toen kwam de dag waar we zo hard op gehoopt hadden, Yara mocht dinsdagavond 25 april naar huis!!! De neussonde had Yara zelf al professioneel verwijderd. 

En zoals al verwacht: thuis at ze wat blikvoer en gekookte kip.

Maar eenmaal thuis is ze er natuurlijk nog lang niet. Ze had natuurlijk nog hefitge diarree (ook 's nachts) en de eetlust was niet je-van-het.

Ze had het ook extreem koud, maar was ook 5 kilo afgevallen.

Diarree doordat ze natuurlijk een heel stuk darm mist, zwaar op de antibiotica stond en ook door een hele hoge dosering maagzuurremmers.

Eten erin betekende ook binnen het uur weer eten eruit aan de achterkant.......

Heel langzaam kwam haar uitlust terug, vooral eierkoeken waren favoriet, en die heeft ze er heel veel gegeten en verder was haar trek in eten heel wisselend en nog een hele puzzel: dan weer gekookte kip, kattenbrokjes en meestal luste ze ook gekookt ei.

1 mei: de antibiotica kuur was 2 dagen daarvoor afgelopen en daardoor was het tijd voor een nieuw bloedonderzoek op 1 mei en de albumine waarde was alweer terug naar normaal! 

Ook iets minder bloedarmoede (hematocriet 28, dit was 25-04 nog 21, de normaalwaarde is tussen 37 en 61) en alweer een halve kilo zwaarder met iets meer eetlust.

Doordat de antibiotica kuur over was, kon er nu probiotica in, om de darmflora te gaan herstellen.

9 mei, Yara is 2 weken thuis:

Ze is vrolijk en alleen nog snel  moe en wat rustiger.

De eetlust is goed (nog niet 100%) maar nog wel steeds diarree.:

Qua medicatie krijgt ze op dat moment nog maagzuurremmers, maar aangezien deze ook diarree kunnen geven, wordt er vanaf 9 mei ook begonnen met afbouwen van de maagzuurremmers, maar dit moet heel langzaam en het afbouwschema duurt tot 3 juni.

Tot deze 3e juni blijft ze diarree houden, daarna is het gelukkig gelijk zo goed als over en mag ze ook weer haar normale verse voer (met de maagzuurremmers mocht ze geen rauw vlees eten)

Langzamerhand begint ze ook weer een beetje met Robbie te spelen (zie onderstaand filmpje)

En dan is het alweer 16 juni, tijd om nog een keer bloed te gaan prikken, iets meer dan 2 maanden na het begin van alle ellende:

En.....alles is weer ok!!! (op de ongelijke pupillen na, maar langzaam wordt dit ook nog steeds beter, maar tot op de dag van vandaag is dat nog steeds niet 100%).

De oorzaak waar al deze ellende door is ontstaan zullen we nooit te weten komen, de kans is het grootst dat ze toch buiten in een onbewaakt ogenlijk iets raars gegeten heeft............

En als je dan drie jaar wordt en je hebt zoveel ellende meegemaakt, heb je wel slagroemsoezen verdient ;-)

En dan terug naar waar dit hele stuk tekst mee begon: wel of niet verzekeren?

En hoe groot moet dat spaarpotje nu zijn als je ze niet verzekerd? 

Wat hier belangrijk is om te weten is dat huisdierverzekeringen vaak maar tot een bepaald maximum gaan qua vergoeden van de kosten en dat er ook vaak een eigen risico of eigen bijdrage is.

Maar minstens zo belangrijk om je te realiseren dat mijn spaarpot na deze twee maanden 14.000 euro lichter is geworden (ja echt.....twee operaties, ontelbare echo's, ontzettend veel medicatie (de albumine, AB, pijnstillers etc etc) en gedurende 12 dagen 24 uur per dag zorg: ook in de nacht waren er een dierenarts en paraveterinair aanwezig die haar continu hebben verzorgd zoals in een humaan ziekenhuis als je je op een IC bevindt ook gebeurd).

Aan u natuurlijk zelf de keuze....verzeker ik mijn hond wel of niet?

Om  hier een keuze in te maken moet je ook nadenken over het volgende: zou ik hetzelfde hebben gedaan als bovenstaande mijn hond zou overkomen of had ik de stekker er al eerder uit getrokken? (het dierenziekenhuis hield mij trouwens heel goed op de hoogte van de hoogte van de rekening: iedere dag werd er verteld hoe hoog de rekening was opgelopen).

Allemaal zaken waavan ik vind dat je daar over na moet denken voordat je een hond aanschaft, zodat je kan zorgen voor een spaarpot of voor een verzekering op het moment dat je nieuwe huisgenoot de drempel over stapt.

Ik kan alleen maar zeggen dat ik persoonlijk geen seconde heb getwijfeld over wel of niet operen etc. We hebben Yara alle kans gegeven die er was en ik ben iedere dag nog blij dat Yara hopelijk nog lang van het leven kan genieten ook al realiseer ik me dat de kans veel groter was dat het heel anders was afgelopen. Om deze reden snap ik ook heel goed dat de meeste mensen misschien een andere keuze hadden gemaakt.

Eindconclusie:

In het geval van Yara had een verzekering de financiële pijn wel wat verzacht............